Een persoonlijk verhaal

Er zijn ook mensen die de droogte wel overleefd hebben. 1 van deze personen is Dunya uit Ethiopië.Dunya was 11 toen ze de droogte meemaakte. "Mijn vader was een boer in Malaka Olegadi. We waren een heel gelukkig gezin met 14 kinderen. Ik had  10 oudere broers en 3 jongere zusjes. Hiervan zijn 7 broers en 1 zusje overgebleven." Dit is het verhaal  van Dunya. "Het was al een tijdje heel erg warm. Het was wel vaker droog, maar dat we dit zouden meemaken hadden we nooit verwacht." De vader van Dunya wist wel dat er iets aan de hand was, maar ook hij kon er niet opkomen wat dat nou precies was. "Op een dag kwam vader thuis van de akkers, hij vertelde dat de grond te droog was voor het verbouwen van voedsel. Vader beweerde dat de oogst zou mislukken, en hij had gelijk." De oogst mislukte inderdaad. Vanaf dat moment werd het allemaal erger. "Om ons heen werden veel mensen ziek door te weinig water. Moeder werd ook ziek. Ze was al best oud en vond het wel goed om te gaan... Op haar laatste dag vroeg ze me om haar te beloven dat ik goed voor mijn 3 zusjes te zorgen. Wat we moeder niet verteld hadden was dat mijn jongste zusje ook ziek was geworden. Ze was te jong en te zwak om zonder water te overleven. We hebben mama en mijn zusje naast elkaar begraven." De dieren droogden uit, waardoor er naast het water en de groenten nu ook geen vlees meer was om te eten. "Gelukkig hadden we nog veel voedsel op voorraad liggen, maar het was warm en we hadden ook geen koelkast, dus het eten zou niet lang houdbaar blijven. Een broer van me had een waterbron gevonden. We waren zo gelukkig! Toen we aankwamen stond bijna het hele dorp bij de bron. We konden eindelijk iets drinken, maar helaas had ons dorp bijna al het water opgedronken. ""Dunya, drink jij het maar op"" vader stond erop dat ik het laatste beetje water zou drinken, maar ik weigerde. Ik pakte de vaas die we meegenomen hadden om wat water in te bewaren en verdeelde het over de 7 overgebleven broers en 2 overgebleven zusjes. Alles was eerlijk verdeeld, maar er bleef een klein slokje in de vaas. Hoewel ik bijna uitdroogde, wilde ik persé dat mijn oude vader het allerlaatste slokje zou nemen." Hoe dapper Dunya ook was, ze wist zeker dat ze de droogte niet zou overleven als ze helemaal niks zou drinken." Diezelfde nacht nog hoorde ik mijn zusje praten in haar slaap. ""Help me... Alsjeblieft!"" Het leek net alsof ze stervende was. Ik ging bij haar bed kijken hoe het met haar ging. Ze zweette heel erg en het viel me op dat haar ogen open waren. Ze was wakker... ""Ik heb zo'n dorst Dunya... Als ik naar mama ga dan is er genoeg drinken voor mij..."" Ik huilde en smeekte haar om bij me te blijven, maar het was al te laat. Mijn lievelings zusje was gestorven. Dat vond ik nog het ergste van die droogte, de zwakste mensen droogden uit en stierven waar je bij stond. Elke dag denk ik nog aan die dag. Elke dag bid ik dat mijn broers, zusjes en moeder elkaar gevonden hebben en tevreden op ons neerkijken."Toen het eindelijk weer begon te regenen waren er veel dierbaren van Dunya overleden. Zij, haar vader, broers en zusjes moesten hun leven weer oppaken, hoe moeilijk dat ook zou zijn. Inmiddels in Dunya 16. Haar vader heeft een nieuwe vrouw gevonden en is best gelukkig met haar familie. Ze mist haar moeder, broers en zusjes nog elke dag, maar ze weet zeker dat ze in de hemel weer samen zullen komen. "Maar die tijd is het nog niet"